Bolivia
22 januari 2016 - Sucre, Bolivia
Bolivia is echt even heel wat anders dan wat we tot nu toe gezien en meegemaakt hebben, zowel op een goede als een wat minder goede manier. Het is in elk geval een heel verhaal, dus bereid je maar voor :)
Ik begin even met de laatste paar dagen in Chili. We hebben in San Pedro zo weinig uitgevoerd dat er bijna niks te vertellen is. We hebben uiteindelijk een tour gedaan van Valle de la Luna, door woestijn en grotten en een vallei. Het was een leuke tour vond ik, en aan het einde hebben we een hele mooie zonsondergang gezien.
Zaterdag 16 januari checkten we uit bij het hostel in San Pedro, en 's avonds om 19:15 uur zaten we in de bus richting Calama, een stad die wat meer in het westen van Chili lag, maar wel vrij dichtbij. We hadden die volgende ochtend vroeg een bus willen nemen naar Uyuni, maar deze zat helaas vol, dus bij aankomst in Calama hebben we kaartjes gekocht voor de bus die niet zondag, maar maandag zou gaan en zijn we naar een willekeurig hostel gelopen waar we bijna naar binnen werden getrokken door een voor de rest wel vriendelijke man. Het hostel zag er bij nacht uit als een soort gevangenis, de tegels beneden in de binnenplaats waren kapot en om je heen waren twee verdiepingen hoog allemaal kamers. Het deed ook wel een beetje denken aan een motel ofzo. In ieder geval was er buitengewoon goede wifi en het was niet heel duur. De sfeer van Calama beviel me al direct bij aankomst niet, want we werden overal op straat nageroepen en zelfs overdag voelde ik me er niet veilig, dus we hebben de twee dagen dat we er waren vooral bij het hostel doorgebracht.
De bus naar Uyuni vertrok maandagochtend heel vroeg, om 6 uur. Toen we na een tijdje bij de grens kwamen moesten we van bus switchen, en zaten we ineens in een veel minder comfortabele bus die over veel minder prettige wegen reed (we hebben hiervoor nooit hoeven overstappen bij de grens, dus we begrepen eerst ook niet wat er allemaal aan de hand was...). Maar goed, Uyuni was nog maar een paar uurtjes en het was best goed te doen (voor mij althans, Daphne en ik hadden geruild van boeken dus ik heb de hele busreis 'The Girl With the Dragon Tattoo' zitten lezen).
In Uyuni hadden we al een hostel geboekt, dus we konden gelukkig ergens terecht toen we daar aankwamen, dat is toch altijd wel fijn als je een lange busreis hebt gehad. Het was een uur of 3 toen we aankwamen, dus het was nog vroeg, en we zijn er gelijk op uit gegaan om een tour van de zoutvlaktes te boeken en buskaartjes naar Sucre, onze volgende bestemming, te kopen. We wilden niet langer dan nodig in Uyuni blijven, want afgezien van de zoutvlaktes, was er heel weinig te doen daar. Het ging allemaal heel goed, er was een zandstorm en het regende een beetje, maar dat hebben we vermeden door even ergens te gaan lunchen. Daarna hebben we een tour geboekt voor de volgende dag (dinsdag) en buskaartjes gekocht voor woensdagochtend 11:30 uur. Dat kwam mooi uit, want de check-out tijd bij het hostel was 11 uur en de maatschappij waarmee we gingen had een kantoortje op loopafstand van het hostel. Omdat we uitgebreid geluncht hadden zijn we 's avonds maar gewoon voor instant noodles gegaan en het was nog best lekker.
Dinsdag hadden we dus de tour. Om 10:30 uur stonden we klaar bij het kantoor van Esmeralda tours en om ongeveer 10:45 vertrokken we in een 4x4 jeep, samen met drie Chileense mensen een een Mexicaan (en natuurlijk de tour guide) richting de zoutvlaktes. Onze eerste stop was een 'train cemetery', best grappig, er waren daar dus allemaal oude, niet meer gebruikte treinen, waar iedereen overheen liep enzo. Daarna gingen we door naar een klein stadje vlakbij de zoutvlaktes, die als grootste export zout, quinoa en lama's hadden. Daar was ook het zoutmuseum, waar allemaal beelden van zout gemaakt waren. Vervolgens gingen we door naar de echte zoutvlaktes. Onderweg daarheen ging het helaas een beetje mis, want rijdend over alle zandweggetjes vloog ineens het linkervoorwiel van de jeep eraf. Geen lekke band ofzo, het hele wiel lag er gewoon af. Na ongeveer een uurtje gewacht te hebben op de tour guide zijn reparaties (waarbij hij schroefjes uit de andere wielen haalde om die ene er weer op te zetten...) gingen we verder. We gingen eerst naar het 'Hotel de Sal' om te lunchen en daarna reden we echt de Salt Flats op. We hadden echt heel veel geluk dat het geregend had de dag ervoor, want als dat gebeurt op de zoutvlaktes blijft al het water liggen (het zakt er niet doorheen ofzo) en dan is het net alsof je op een spiegel staat. Je ziet een reflectie van de bergen in de verte, de auto op de vlakte, en de lucht die weer blauw en helder was, met af en toe wat wolken tussendoor. Als je dan om je heen kijkt is het net alsof je in de hemel bent. Het was verreweg een van de mooiste dingen, misschien wel het allermooiste, dat ik ooit heb gezien. Daarna reden we verder naar een 'eiland' wat dus vroeger een eiland was toen de zoutvlaktes nog zee waren, en daar konden we een eind naar boven lopen en hadden we een super mooi uitzicht. Ik was heel dat gedoe met dat wiel alweer vergeten, het was echt ongelooflijk cool om daar te zijn. Als je ooit naar Bolivia gaat, ga dan zeker naar de zoutvlaktes, en probeer te gaan nadat het geregend heeft :) Op de terugweg naar Uyuni ging alles gelukkig goed, en die avond hadden we niet echt zin meer om te koken dus zijn we maar gewoon uit eten gegaan.
De volgende ochtend dan. De bus naar Sucre zou om 11:30 uur vertrekken, maar toen wij om 11:00 uur bij het kantoortje aankwamen bleek dat er een of andere blokkade op de weg van Sucre naar Uyuni was en de bus niet de stad in kon komen. We konden we de bus van 17:00 uur nemen als we 20 (€3) bolivianos extra betaalden. Dat hebben we maar gedaan, want het leek erop dat dit de enige maatschappij was die naar Sucre reed, hadden wij ondervonden na vrijwel alle andere busmaatschappijen af te zijn gegaan. Ineens hadden we dus 4 uur om stuk te slaan en geen plek om naartoe te gaan. De vrouw zei namelijk dat we om ongeveer 3 uur wel naar de bus moesten toe gaan, die dus niet vanuit de stad vertrok, maar ze zei iets over een taxi en iets over lopen, en we begrepen het niet helemaal, maar na 4 uur niks te hebben gedaan in een of ander restaurant waar wifi was, kwamen we terug bij het kantoortje. We namen een taxi die ons een klein stukje reed en toen werd ineens alles duidelijk. Er was echt een hele blokkade op de weg naar Sucre, er lagen stenen over de gehele breedte van de weg om de zoveel meter en er stonden auto's dwars over de weg geparkeerd. De vrouw bij het tol loket vertelde dat de bussen een eind verder weg stonden, en ze wees naar boven op de heuvel waar we een hele rits vrachtwagens en bussen zagen staan. Er liep een mooie bochtige weg naar die vrachtwagens toe, de heuvel op: het stuk dat we om half 4, met onze backpacks, moesten gaan lopen. Ongeveer 5 kilometer, zei ze. Nou ja. Het moest maar. Na anderhalf uur lijden en helemaal uitgeput en ademloos zaten we eindelijk in de bus. Ik voelde me al niet heel lekker die dag, en dit maakte alles echt duizend keer erger. Ik besloot dat ik het zo'n beetje de ergste dag vond sinds we in Zuid-Amerika waren. De bus was ook nog eens heftig oncomfortabel en ik had het super koud en ik was misselijk en er was vervelende muziek in de bus en je kunt dan niks anders doen dan er maar mee dealen. Echt niet grappig allemaal. We wisten dat we vanuit Uyuni naar Potosí gingen en dat we daar moesten overstappen, maar wat we niet wisten en weer een leuke verrassing was bij aankomst in Potosí, was dat het geen bus was daarheen, maar een auto, en dat er zes mensen waren die naar Sucre gingen, maar dat er door een fout van de busmaatschappij maar ruimte was voor drie. Omdat wij niet vooraan liepen richting die auto, keken we toe hoe deze wegreed zonder ons erin. Echt he-le-maal top gewoon. De buschauffeur hielp ons gelukkig wel met het vinden van een taxi naar Sucre (er zijn om 22 uur gewoon taxi's die de 153 kilometer van Potosí naar Sucre, over extreem bochtige bergweggetjes gewoon nog afleggen). Dat lukte na een tijdje en we moesten alleen maar 10 bolivanos (€1,50) bijleggen om voor het hostel afgezet te worden. Dit zou ik echt niet leuk hebben gevonden, aangezien we ook al extra hadden betaald voor de bus van 17:00 uur in plaats van die van 11:30 uur en het allemaal hun schuld was, maar ik had helemaal geen energie meer om dingen niet leuk te vinden, dus ik ging maar gewoon voor "Sí, claro, está bien", en laat me nu alsjeblieft gewoon gaan zitten in deze taxi. De rit naar Sucre ging, zoals ik al zei, over bochtige weggetjes door de bergen heen, en om de honderd meter stond er zo'n bord met een pijl die naar beide kanten een bocht maakte. Echt heel leuk ook weer. Maar goed, om kwart over twaalf stonden we voor het hostel wat we geboekt hadden, en gelukkig gelukkig gelukkig was dát wel allemaal goed gegaan en konden we gewoon neervallen op een bed, maar niet nadat we nog eten aangeboden kregen wat andere hostel gasten over hadden. Toch weer even een meevaller op deze dag (hoewel het technisch gezien als de volgende dag was, haha).
Na de hemel op zoutvlaktes van dinsdag en de hel van de gehele woensdag, was er een nieuwe dag aangebroken die begon met een super goed ontbijt (bananenpannenkoeken, echt lekker, met broodjes met boter en jam en een banaan). De rest van de dag hebben we een beetje door de stad gelopen en een groot deel van het lokale streetfood geprobeerd. Omdat Sucre ons wel beviel hebben we besloten drie nachten bij het hostel te boeken, bovenop de drie de we al hadden geboekt, wat onze check out datum de 26ste maakt. Even bijkomen.
Het was kortom een heel avontuur naar en door Bolivia, maar we hebben het overleefd. Groetjes!!
P.S. Sorry dat ik nooit meer foto's op deze blog zet, de reden daarvoor is dat ik het allemaal moet uploaden met de app van deze site, die niet heel goed is, want het moet dan foto voor foto in plaats van meerdere tegelijk, en daar heb ik dus bijna nooit zin in... Ik ga het in ieder geval zeker aan alle geïnteresseerden laten zien als ik terug ben, en als je het leuk vindt kun je me even whatsappen en dan stuur ik je daar wat foto's want dat gaat een heel stuk makkelijker :)
Ik begin even met de laatste paar dagen in Chili. We hebben in San Pedro zo weinig uitgevoerd dat er bijna niks te vertellen is. We hebben uiteindelijk een tour gedaan van Valle de la Luna, door woestijn en grotten en een vallei. Het was een leuke tour vond ik, en aan het einde hebben we een hele mooie zonsondergang gezien.
Zaterdag 16 januari checkten we uit bij het hostel in San Pedro, en 's avonds om 19:15 uur zaten we in de bus richting Calama, een stad die wat meer in het westen van Chili lag, maar wel vrij dichtbij. We hadden die volgende ochtend vroeg een bus willen nemen naar Uyuni, maar deze zat helaas vol, dus bij aankomst in Calama hebben we kaartjes gekocht voor de bus die niet zondag, maar maandag zou gaan en zijn we naar een willekeurig hostel gelopen waar we bijna naar binnen werden getrokken door een voor de rest wel vriendelijke man. Het hostel zag er bij nacht uit als een soort gevangenis, de tegels beneden in de binnenplaats waren kapot en om je heen waren twee verdiepingen hoog allemaal kamers. Het deed ook wel een beetje denken aan een motel ofzo. In ieder geval was er buitengewoon goede wifi en het was niet heel duur. De sfeer van Calama beviel me al direct bij aankomst niet, want we werden overal op straat nageroepen en zelfs overdag voelde ik me er niet veilig, dus we hebben de twee dagen dat we er waren vooral bij het hostel doorgebracht.
De bus naar Uyuni vertrok maandagochtend heel vroeg, om 6 uur. Toen we na een tijdje bij de grens kwamen moesten we van bus switchen, en zaten we ineens in een veel minder comfortabele bus die over veel minder prettige wegen reed (we hebben hiervoor nooit hoeven overstappen bij de grens, dus we begrepen eerst ook niet wat er allemaal aan de hand was...). Maar goed, Uyuni was nog maar een paar uurtjes en het was best goed te doen (voor mij althans, Daphne en ik hadden geruild van boeken dus ik heb de hele busreis 'The Girl With the Dragon Tattoo' zitten lezen).
In Uyuni hadden we al een hostel geboekt, dus we konden gelukkig ergens terecht toen we daar aankwamen, dat is toch altijd wel fijn als je een lange busreis hebt gehad. Het was een uur of 3 toen we aankwamen, dus het was nog vroeg, en we zijn er gelijk op uit gegaan om een tour van de zoutvlaktes te boeken en buskaartjes naar Sucre, onze volgende bestemming, te kopen. We wilden niet langer dan nodig in Uyuni blijven, want afgezien van de zoutvlaktes, was er heel weinig te doen daar. Het ging allemaal heel goed, er was een zandstorm en het regende een beetje, maar dat hebben we vermeden door even ergens te gaan lunchen. Daarna hebben we een tour geboekt voor de volgende dag (dinsdag) en buskaartjes gekocht voor woensdagochtend 11:30 uur. Dat kwam mooi uit, want de check-out tijd bij het hostel was 11 uur en de maatschappij waarmee we gingen had een kantoortje op loopafstand van het hostel. Omdat we uitgebreid geluncht hadden zijn we 's avonds maar gewoon voor instant noodles gegaan en het was nog best lekker.
Dinsdag hadden we dus de tour. Om 10:30 uur stonden we klaar bij het kantoor van Esmeralda tours en om ongeveer 10:45 vertrokken we in een 4x4 jeep, samen met drie Chileense mensen een een Mexicaan (en natuurlijk de tour guide) richting de zoutvlaktes. Onze eerste stop was een 'train cemetery', best grappig, er waren daar dus allemaal oude, niet meer gebruikte treinen, waar iedereen overheen liep enzo. Daarna gingen we door naar een klein stadje vlakbij de zoutvlaktes, die als grootste export zout, quinoa en lama's hadden. Daar was ook het zoutmuseum, waar allemaal beelden van zout gemaakt waren. Vervolgens gingen we door naar de echte zoutvlaktes. Onderweg daarheen ging het helaas een beetje mis, want rijdend over alle zandweggetjes vloog ineens het linkervoorwiel van de jeep eraf. Geen lekke band ofzo, het hele wiel lag er gewoon af. Na ongeveer een uurtje gewacht te hebben op de tour guide zijn reparaties (waarbij hij schroefjes uit de andere wielen haalde om die ene er weer op te zetten...) gingen we verder. We gingen eerst naar het 'Hotel de Sal' om te lunchen en daarna reden we echt de Salt Flats op. We hadden echt heel veel geluk dat het geregend had de dag ervoor, want als dat gebeurt op de zoutvlaktes blijft al het water liggen (het zakt er niet doorheen ofzo) en dan is het net alsof je op een spiegel staat. Je ziet een reflectie van de bergen in de verte, de auto op de vlakte, en de lucht die weer blauw en helder was, met af en toe wat wolken tussendoor. Als je dan om je heen kijkt is het net alsof je in de hemel bent. Het was verreweg een van de mooiste dingen, misschien wel het allermooiste, dat ik ooit heb gezien. Daarna reden we verder naar een 'eiland' wat dus vroeger een eiland was toen de zoutvlaktes nog zee waren, en daar konden we een eind naar boven lopen en hadden we een super mooi uitzicht. Ik was heel dat gedoe met dat wiel alweer vergeten, het was echt ongelooflijk cool om daar te zijn. Als je ooit naar Bolivia gaat, ga dan zeker naar de zoutvlaktes, en probeer te gaan nadat het geregend heeft :) Op de terugweg naar Uyuni ging alles gelukkig goed, en die avond hadden we niet echt zin meer om te koken dus zijn we maar gewoon uit eten gegaan.
De volgende ochtend dan. De bus naar Sucre zou om 11:30 uur vertrekken, maar toen wij om 11:00 uur bij het kantoortje aankwamen bleek dat er een of andere blokkade op de weg van Sucre naar Uyuni was en de bus niet de stad in kon komen. We konden we de bus van 17:00 uur nemen als we 20 (€3) bolivianos extra betaalden. Dat hebben we maar gedaan, want het leek erop dat dit de enige maatschappij was die naar Sucre reed, hadden wij ondervonden na vrijwel alle andere busmaatschappijen af te zijn gegaan. Ineens hadden we dus 4 uur om stuk te slaan en geen plek om naartoe te gaan. De vrouw zei namelijk dat we om ongeveer 3 uur wel naar de bus moesten toe gaan, die dus niet vanuit de stad vertrok, maar ze zei iets over een taxi en iets over lopen, en we begrepen het niet helemaal, maar na 4 uur niks te hebben gedaan in een of ander restaurant waar wifi was, kwamen we terug bij het kantoortje. We namen een taxi die ons een klein stukje reed en toen werd ineens alles duidelijk. Er was echt een hele blokkade op de weg naar Sucre, er lagen stenen over de gehele breedte van de weg om de zoveel meter en er stonden auto's dwars over de weg geparkeerd. De vrouw bij het tol loket vertelde dat de bussen een eind verder weg stonden, en ze wees naar boven op de heuvel waar we een hele rits vrachtwagens en bussen zagen staan. Er liep een mooie bochtige weg naar die vrachtwagens toe, de heuvel op: het stuk dat we om half 4, met onze backpacks, moesten gaan lopen. Ongeveer 5 kilometer, zei ze. Nou ja. Het moest maar. Na anderhalf uur lijden en helemaal uitgeput en ademloos zaten we eindelijk in de bus. Ik voelde me al niet heel lekker die dag, en dit maakte alles echt duizend keer erger. Ik besloot dat ik het zo'n beetje de ergste dag vond sinds we in Zuid-Amerika waren. De bus was ook nog eens heftig oncomfortabel en ik had het super koud en ik was misselijk en er was vervelende muziek in de bus en je kunt dan niks anders doen dan er maar mee dealen. Echt niet grappig allemaal. We wisten dat we vanuit Uyuni naar Potosí gingen en dat we daar moesten overstappen, maar wat we niet wisten en weer een leuke verrassing was bij aankomst in Potosí, was dat het geen bus was daarheen, maar een auto, en dat er zes mensen waren die naar Sucre gingen, maar dat er door een fout van de busmaatschappij maar ruimte was voor drie. Omdat wij niet vooraan liepen richting die auto, keken we toe hoe deze wegreed zonder ons erin. Echt he-le-maal top gewoon. De buschauffeur hielp ons gelukkig wel met het vinden van een taxi naar Sucre (er zijn om 22 uur gewoon taxi's die de 153 kilometer van Potosí naar Sucre, over extreem bochtige bergweggetjes gewoon nog afleggen). Dat lukte na een tijdje en we moesten alleen maar 10 bolivanos (€1,50) bijleggen om voor het hostel afgezet te worden. Dit zou ik echt niet leuk hebben gevonden, aangezien we ook al extra hadden betaald voor de bus van 17:00 uur in plaats van die van 11:30 uur en het allemaal hun schuld was, maar ik had helemaal geen energie meer om dingen niet leuk te vinden, dus ik ging maar gewoon voor "Sí, claro, está bien", en laat me nu alsjeblieft gewoon gaan zitten in deze taxi. De rit naar Sucre ging, zoals ik al zei, over bochtige weggetjes door de bergen heen, en om de honderd meter stond er zo'n bord met een pijl die naar beide kanten een bocht maakte. Echt heel leuk ook weer. Maar goed, om kwart over twaalf stonden we voor het hostel wat we geboekt hadden, en gelukkig gelukkig gelukkig was dát wel allemaal goed gegaan en konden we gewoon neervallen op een bed, maar niet nadat we nog eten aangeboden kregen wat andere hostel gasten over hadden. Toch weer even een meevaller op deze dag (hoewel het technisch gezien als de volgende dag was, haha).
Na de hemel op zoutvlaktes van dinsdag en de hel van de gehele woensdag, was er een nieuwe dag aangebroken die begon met een super goed ontbijt (bananenpannenkoeken, echt lekker, met broodjes met boter en jam en een banaan). De rest van de dag hebben we een beetje door de stad gelopen en een groot deel van het lokale streetfood geprobeerd. Omdat Sucre ons wel beviel hebben we besloten drie nachten bij het hostel te boeken, bovenop de drie de we al hadden geboekt, wat onze check out datum de 26ste maakt. Even bijkomen.
Het was kortom een heel avontuur naar en door Bolivia, maar we hebben het overleefd. Groetjes!!
P.S. Sorry dat ik nooit meer foto's op deze blog zet, de reden daarvoor is dat ik het allemaal moet uploaden met de app van deze site, die niet heel goed is, want het moet dan foto voor foto in plaats van meerdere tegelijk, en daar heb ik dus bijna nooit zin in... Ik ga het in ieder geval zeker aan alle geïnteresseerden laten zien als ik terug ben, en als je het leuk vindt kun je me even whatsappen en dan stuur ik je daar wat foto's want dat gaat een heel stuk makkelijker :)
Zit elke keer mee te kijken op MAPS/GOOGLE EARTH om te zien hoe jullie rijden...echt spectaculair!!
Kan niet wachten op de foto's en persoonlijke uitleg!!
Groetjes, Ton
Goed, dat jullie met elkaar zijn. Jullie moeten elkaar af en toe wel de nodige moed inspreken, lijkt mij. Maar daar staat tegenover, dat jullie heel veel bijzondere dingen meemaken en zien. Ik had op internet gelezen, dat je in Bolivia beter niet "s nachts kunt reizen, vanwege de veiligheid. Maar ik heb het idee, dat jullie wel heel verstandig zijn! Ik kijk steeds weer uit naar de volgende blog. Je schrijft wel heel beeldend Suzanne en zo uitgebreid. Dat moet je wel veel tijd en werk kosten. Hartelijke groet, oma van Nina.
Xoxo Gossip girl
Wat akelig met die auto, je bent toch een kanjer hoor.
Alles verder goed? Hier gaat alles z'n gangetje.
Dikke knuffel van mij.
Oma XX